24 september 2014

Ik word daar zo moe van

We zijn verhuisd. Oef. Hoewel we niet veel verder wonen, moeten we toch even alles anders organiseren. De crèche die vlak bij ons huis ligt, ligt nu op een tiental minuten stappen. En de school van de zoon ook, in de andere richting dan. Gevolg: of we moeten splitsen: de man kind 2 en ik kind 1. Of mama doet het wel allemaal: twee kinderen, twee fietshelmen, twee boekentassen, lunchtas, turnzak, pampers, jassen... Soms denk ik 'Had ik maar een kameel'?




Ah ja, want de auto is geen optie. Eén omdat we in de stad wonen, werken en school gaan en twee omdat het een hel is dat ding uit onze bijhorende garage te rijden. Allez, in en uit rijden gaat ondertussen: beide zijspiegels inklappen en volle gaz over de borduur...

Maar parkeren of wegrijden als er nog twee andere auto's staan, is een ander paar mouwen. Het helpt ook niet als de 'auto-buurman' plots een fort rond zijn auto (afin, mercedes: voor sommige mensen is het definiëren van het merkt blijkbaar belangrijk) begint te bouwen. Toen we hier nog geen twee dagen waren, stonden er plotseling drie platen van foam langs zijn auto. Subtiele hint? Tja, de man/vrouw? houdt blijkbaar erg van zijn auto... Terwijl ik denk, oké, het is een Mercedes. En ja, zo'n sportmodel waar ge maar met zijn tweeën in kunt - dus no kids? Maar zeker niet het laatste nieuwe model (dat zie zelfs ik)... Dus waarom al die fuzz, zeker als ge er noooooit meer rijdt. Ah neen, het ding staat er altijd en die platen bougeren niet.

Nu blijkt dat onze autoburen ook onze onderburen zijn. En blijkbaar kunnen ze op dat front ons ook niet erg luchten. We worden ondertussen beschuldigd van te veel lawaai te maken, met onze stoelen te schuiven en van huilende kinderen die hen 's nachts wakker waren. Ter onzer verdediging: we zijn een jong gezin dat overdag niet thuis is en waarvan de kinderen van half acht tot half acht slapen. Nu, ik weet niet wat u tussen vier uur en half acht 's avonds doet. Maar normale mensen met no kids maken dan eten, eten het vervolgens op, kijken wat nieuws of een soap. Het zien me niet het type mensen uit dat dan begeesterd boven hun kwaliteitskrant gebogen ligt... En wat de nachten betreft, onze kinderen slapen dan, lossen hoogstens een hoestje of een schreeuwtje, en na hun plasje slapen ze weer als een roosje. Tot half acht ja. En als we niet aan hen gaan duwen, blijven ze nog liggen, ja...

Maar goed, ik glijd af. Ik had het over die kameel. Kon ik daar 's middags misschien ook een tukske op doen. Want echt, van al dat gehos: 'Ik word daar zo moe van (Kabouter Lui versie)'...
Mijn specialiteit vergeten was deze week dan ook zeer gespecialiseerd. Vergadering vrijdagmiddag om 12.05: vergeten. Vergadering vrijdagmiddag om 12.15: vergeten. Nu ja, twee vergaderingen tegelijk gaat toch niet. Dan kunt ge al beter helemaal niet gaan zeker. De DVD? Ergens? Neen, dan kijken we nu niet naar het volgende DVD-fragment... Boekentas zoon? Slechts eenmaal vergeten. Helm kids? Tot nog toe tweemaal. Lunchtas? Pas 's avonds gevonden naast de fiets van de zoon op zijn school.
En dan hebben we na na een verstopte afvoer, een verstopte WC, een kapotte dampkap nu ook nog een ontplofte oven. Nogmaals: 'Ik word daar zo moe van'.

Misschien is het tijd om eens een avondje niks te doen. Maar dat stellen we best uit tot volgende week. Want eerst nog een workshop voor Femma geven! Dus nog effe volle gaz vooruit...




1 opmerking: