23 november 2013

Elektriciteit


We hebben nog eens vijf minuten tijd om te bloggen. Dat zat er de laatste dagen niet echt in. Terwijl ik deze zin schrijf vraag ik me af hoe lang dit korte intermezzo mag duren. Ada gaat vrij vroeg slapen, zo rond negen uur. Maar de laatste tijd wordt ze dan toch weer na een uurtje of twee wakker. En als ik ze dan nog voedt, dan blijft ze gewoon om de drie à vier uur wakker worden. Dus bij het minste kickje vliegen we naar boven om haar snel weer in slaapmodus te brengen. Soms wil dat lukken en soms ook niet. Maar ze kan het hoor, goed slapen. Alleen is de ene dag inderdaad de andere niet. Zo wilde het vandaag ook overdag maar niet lukken om alleen in slaap te vallen.

Op zich vind ik het niet zo erg om haar te pakken en te sussen. Alleen krijg ik zo voor de rest niets gedaan. En dat geeft dan behoorlijk wat elektriciteit in mijn hoofd. Naast het huis oprommelen (en dat is elke ochtend behoorlijk wat na de passage van onze twee mannen) zou ik ook nog eens voor school willen werken. Dat moet dan telkens tussen door en zonder veel structuur. Niet echt bevorderend voor een rustige state of mind. En dan te bedenken dat er nog zoveel andere dingen zijn die ik zou moeten, kunnen of willen doen. Het lukt me zelfs niet om 's avonds even in de zetel te ploffen. Want dan moet ik nog eerst de verplichte dagelijkse (!) oefeningen van en voor de kiné doen.

Maar o wee, wat jeukt het als ik al die leuke ideeën op pinterest of op een ander blog zie... Het zal allemaal voor later zijn zeker. Als ons huis eens af is. Ook weer zo'n bron van frustratie. De verbouwing van de benedenverdieping laat nu al een tweetal jaar op zich wachten. De plannen zijn geweldig en in mijn hoofd zal de nieuwe indeling me eindelijk de zo broodnodige rust geven (zo van structuur in het huis is gelijk aan structuur in het hoofd of zoiets...).

Nu, we hebben het er voor over. Want het is zo'n schatje, ons kleine meisje. Vier maanden is ze nu. Het gaat zo snel. En hoe vermoeiend alles te samen ook soms kan zijn, als ze dan begint de babbelen en te brabbelen, dan smelt ons hart. Hoe vaak dat we dan niet tegen elkaar zeggen 'Hoe schattig toch'! Zelfs Klaas heeft zich deze zin al eigen gemaakt. Hij praat ook tegen zijn zus alsof ze hem al volledig begrijpt. Dan staat hij bijvoorbeeld fier uit te leggen dat zijn jas een binnenzak heeft. Of dan komt hij een kussen onder haar beentjes stoppen als ze aan het drinken is, zodat ze goed zit. Of houdt hij haar handje vast als ze samen naast elkaar in de autostoel zitten...





1 opmerking:

  1. Ze ziet er goed uit!!! Zo fijn toch zo ne lieverd, al al dat andere 'moeten' komt ook wel weer goed...

    BeantwoordenVerwijderen