Schapenvelleke

Dit 'sponsen' pakje vond ik een tweetal jaar geleden te samen met een andere variant - eveneens in retro oranje -  in de kringwinkel voor 1 euro. Ik had ze weggelegd als cadeautje maar kreeg het toch nooit over mijn hart om ze weg te geven. Maar goed ook, want nu komen ze toch wel goed van pas. Als Ada er uit gegroeid is, kan ik er nog altijd iemand blij mee maken.

En om het helemaal retro te maken heb ik haar gefotografeerd op een schapenvelleke. Net zoals ik toen ik zelf nog een baby was. Jammer dat ze geen pruillipje wilde trekken, want dat heeft ze toch wel van haar mama.

Elektriciteit

We hebben nog eens vijf minuten tijd om te bloggen. Dat zat er de laatste dagen niet echt in. Terwijl ik deze zin schrijf vraag ik me af hoe lang dit korte intermezzo mag duren. Ada gaat vrij vroeg slapen, zo rond negen uur. Maar de laatste tijd wordt ze dan toch weer na een uurtje of twee wakker. En als ik ze dan nog voedt, dan blijft ze gewoon om de drie à vier uur wakker worden. Dus bij het minste kickje vliegen we naar boven om haar snel weer in slaapmodus te brengen. Soms wil dat lukken en soms ook niet. Maar ze kan het hoor, goed slapen. Alleen is de ene dag inderdaad de andere niet. Zo wilde het vandaag ook overdag maar niet lukken om alleen in slaap te vallen.

Op zich vind ik het niet zo erg om haar te pakken en te sussen. Alleen krijg ik zo voor de rest niets gedaan. En dat geeft dan behoorlijk wat elektriciteit in mijn hoofd. Naast het huis oprommelen (en dat is elke ochtend behoorlijk wat na de passage van onze twee mannen) zou ik ook nog eens voor school willen werken. Dat moet dan telkens tussen door en zonder veel structuur. Niet echt bevorderend voor een rustige state of mind. En dan te bedenken dat er nog zoveel andere dingen zijn die ik zou moeten, kunnen of willen doen. Het lukt me zelfs niet om 's avonds even in de zetel te ploffen. Want dan moet ik nog eerst de verplichte dagelijkse (!) oefeningen van en voor de kiné doen.

Maar o wee, wat jeukt het als ik al die leuke ideeën op pinterest of op een ander blog zie... Het zal allemaal voor later zijn zeker. Als ons huis eens af is. Ook weer zo'n bron van frustratie. De verbouwing van de benedenverdieping laat nu al een tweetal jaar op zich wachten. De plannen zijn geweldig en in mijn hoofd zal de nieuwe indeling me eindelijk de zo broodnodige rust geven (zo van structuur in het huis is gelijk aan structuur in het hoofd of zoiets...).

Nu, we hebben het er voor over. Want het is zo'n schatje, ons kleine meisje. Vier maanden is ze nu. Het gaat zo snel. En hoe vermoeiend alles te samen ook soms kan zijn, als ze dan begint de babbelen en te brabbelen, dan smelt ons hart. Hoe vaak dat we dan niet tegen elkaar zeggen 'Hoe schattig toch'! Zelfs Klaas heeft zich deze zin al eigen gemaakt. Hij praat ook tegen zijn zus alsof ze hem al volledig begrijpt. Dan staat hij bijvoorbeeld fier uit te leggen dat zijn jas een binnenzak heeft. Of dan komt hij een kussen onder haar beentjes stoppen als ze aan het drinken is, zodat ze goed zit. Of houdt hij haar handje vast als ze samen naast elkaar in de autostoel zitten...

Klaas en Theo

Theo is de dikste vriend van onze Klaas. Of dat omgekeerd ook zo is, valt soms te betwijfelen. Maar over Theo geen kwaad woord hier. Omdat er gisteren geknutseld werd, moest er ook wat voor Theo gemaakt worden. Mama knipte, Klaas plakte en kleurde. Dat mag een wonder heten, want van kleuren word je volgens Klaas vooral moe. Maar omdat hij toch zo goed bezig was, werden er ook nog ballonnen en een 'dikke' cent bij geplakt. Voilà. Klaas wilde ook dat mama nog volgende tekst toevoegde: 'Theo, jij bent mijn beste vriend en 's avonds na school mis ik je altijd als we niet meer samen zijn. Kusje van Klaas.' Heel lief, maar ik heb de tekst dan toch maar lichtjes aangepast. Dit zou later wel nog eens tegen hem gebruikt kunnen worden. Theo is ook de braafste niet, je weet maar nooit...

Terug naar school

Voor mij toch dan! Ada is ondertussen vier maanden en dus werd het stilaan tijd om weer een stapje in de gewone wereld te zetten. Klink dramatischer dan het is, maar toch... Voorlopig werk ik nog deeltijds tot aan de kerstvakantie. Omdat Ada ook dan pas naar de crèche hier om de hoek mag, komen de opa's en oma's nu babysitten. En dat is haar tot nu toe nog niet zo goed bevallen. Als ze wakker wordt, trekt ze meestal onmiddellijk een pruillipje (weliswaar super schattig) en zet het dan op een brullen. Gelukkig ben ik telkens maar twee uurtjes weg. De school waar ik werk is immers vlakbij. Zo kan ik ook fijn borstvoeding blijven geven...
Om toch het terug naar school gevoel toch een beetje te voelen, pimpte ik snel mijn agenda met een leuk papiertje en stopte ik een paar leuke pennetjes in mijn pennenzak. Het krijtdoosje van vorig jaar heeft het overleefd en mag dit jaar gewoon verder dienst doen. Ik kocht ook een flowagenda voor 'persoonlijk' gebruik. Hij start wel pas vanaf januari, dus dat is wel jammer. Ik ben eigenlijk wel niet zo'n agenda mens (meestal vul ik alles pas nadien in; raar maar waar) maar deze was zo leuk dat ik hem moest hebben. Hij heeft naast elk weekoverzicht een volledige lege pagina. Ik heb mezelf nu voorgenomen om daar ook iets te schrijven over wat we die week meemaakten.

Warme wantjes en een mutsje

Ons kleine meisje heeft altijd zo'n koude handjes. Daarom maakte ik twee paar wantjes die ik via deze tutorial op pinterest ontdekte. Eigenlijk niet zo moeilijk, maar wel een beetje veel geprul. Met een mooie stof voor de binnenvoering, zijn ze zelfs langs twee kanten te dragen. Een bijpassend mutsje vond ik hier. Ik koos voor het dreumesmutsje maar liet ik de naadwaarde vallen. Zo, en dat past perfect voor een baby van drie maanden. Ik maakte ook een babystrikmuts, maar die bleek als snel te klein.

Het stofje komt van de Veritas. De binnenkant is van donkerblauwe Nicky Velours.

Een rode variant met stof van het stoffenspektakel.

De babystrikmuts met stof van een oude t-shirt en bolletjeslint van bij Boekenvoordeel.